Publicidad

jueves, 8 de diciembre de 2011

MARÍA BREY MARIÑO

Naceu en Poboa de Trives, provincia de Ourense en 1910. Estudou en Bilbao Filosofía e Letras na vella Universidade Central; tivo o privilexio de coñecer e saborear ese irrepetible Madrid anterior a 1936. Foi bolseira da Xunta para Ampliación de Estudos no Centro de Estudos Históricos, onde tratou á flor e nata das celebridades da nosa filoloxía, e decidiuse desde moi cedo polo mundo dos libros e dos cartapacios ao entrar en 1931 no corpo de Arquivos e Bibliotecarios. Foi destinada a Santiago de Compostela e, máis tarde, por concurso de méritos á Biblioteca da Presidencia do Consello de Ministros, e xa en plena contenda á Xunta de Adquisición de Libros. Ao acabar a guerra foi destinada a Huelva e, posteriormente, á Biblioteca das Cortes.


Dirixiu exposicións, congresos e reunións de investigación bibliotecaria, e publicou numerosos traballos, sen máis pretensións que mostrar con contagotas aos seus fieis lectores que coñecía e dominaba a investigación literaria. Traduciu autores franceses de bibliofilia: a Lacroix, a Asselineau, a Uzanne; perseguiu a pista e os textos de escritores como a relixiosa Luisa de Carvajal, o cardeal García Hernández ou o sentido Juan Meléndez Valdés: colaborou nalgún catálogo de envergadura como o dos manuscritos poéticos españois de The Hispanic Society of America e puxo en castelán actual para moitos lectores o Libro de bo amor na súa querida colección de Odres Novos, que dirixiu con conciencia e entusiasmo. E ademais lía novelas policiacas e casou con Antonio Rodríguez-Moñino.

Alentou sempre a memoria do seu home, o seu recordo e a vixencia dos seus traballos e da súa forma de entender a literatura española; coidou dunha das bibliotecas mellor dotadas para comprender o noso pasado e defendeu, sempre co intelixente silencio da experiencia, unha maneira de ver os libros, os manuscritos e os papeis. Tivo un faladoiro que reunía aos compañeiros de tantos anos e a entrada da súa biblioteca estaba sempre aberta ao investigador que a reclamaba, desde o doutoramento medorento ao erudito consagrado. A min abriume as súas portas como o primeiro hai case 20 anos e desde entón non deixou de compartir comigo a súa humanidade e a súa sabia ironía. Moitos traballos débollos á súa intelixente maneira de tentarme con exemplares únicos ou con manuscritos descoñecidos, mesmo a convencín para escribir a medias unha edición, que desgraciadamente ten que aparecer póstuma: falamos tanto de libros, e de literatura, e de autores literarios, e de críticos, e de filoloxía, que acabamos lendo xuntos o abecedario de Sue Grafton.

Fuente: Mulleresourensans

No hay comentarios:

Publicar un comentario